Sodalicja Mariańska przy Jasnej Górze

Zasady Podstawowe

ODNOWIONE ZASADY PODSTAWOWE SM W POLSCE

Wobec soborowego i posoborowego procesu odnowy Kościoła oraz ciągle zmieniającego się świata, Sodalicja jako organizacja kościelna podejmuje trud przemyślenia na nowo własnych celów, formacji i sposobów działania. Wymaga to najpierw „powrotu do źródeł”, to znaczy do istoty Sodalicji, a następnie ponownego jej odczytania w świetle współczesnej nauki Kościoła i Jego potrzeb. Wynikające stąd zmiany sformułowań oraz przesunięcia akcentów dotyczą przede wszystkim trzech grup problemów: wizji Kościoła, podstaw i charakteru maryjności oraz miejsca i roli katolików w świecie.

Takie „aggiornamento” Sodalicji nie przekreśla jej pierwotnego modelu formacyjnego, ale go pogłębia, poszerza, uaktualnia i nadaje mu nową barwę. Chodzi bowiem o to, aby ze szkoły sodalicyjnej wychodzili dziś „ludzie Kościoła” w rozumieniu soborowym, prawdziwie dojrzali, odpowiedzialni i twórczy, aby równie dojrzała i twórcza była ich maryjność i aby umieli, podejmując każde wyzwanie współczesności, zawsze być „przejrzystym znakiem Ewangelii”.

 

ISTOTA I CELE SODALICJI

I.

Sodalicja Mariańska jest religijnym stowarzyszeniem kościelnym, o zadaniach formacyjnych i apostolskich, oddanym w sposób szczególny Najświętszej Maryi Pannie, Bogarodzicy i Matce Kościoła.

 

II.

Celem Sodalicji jest formowanie swoich członków na ludzi żyjących pełnią Ewangelii oraz szczególnie odpowiedzialnych za Kościół i jego misję w świecie. Ponieważ w tajemnicy Chrystusa i Kościoła miejsce specjalne i wyjątkowe zajmuje Maryja – Matka Zbawiciela i nasza – a zarazem najdoskonalszy wzór wiary, Sodalicja idzie za Nią drogą wiary, powierza się jej opiece i zawierza całkowicie. W ten sposób staje się maryjną szkołą życia i działania chrześcijańskiego.

 

III.

Charakter życia wewnętrznego sodalisów, czyli ich duchowość wyraża hasło: „Per Mariam ad Jesum”.

A. Sodalicyjne „per Mariam” wyrasta z rozważania miejsca i roli Maryi w tajemnicy Chrystusa i Kościoła jako Matki Kościoła i każdego człowieka, Pośredniczki u jedynego Pośrednika – Chrystusa, oraz Tej, która „przoduje w pielgrzymce wiary”. Jednocześnie zaś. zajmując tak wyjątkowe miejsce w historii Zbawienia, jest Maryja uosobieniem pełni i piękna człowieczeństwa. Sodalisi, podziwiając świętość i piękno postaci Maryi, otaczają Ją najgłębszą czcią i miłością. Jej, jako Pośredniczce, powierzają wszystkie sprawy własne, Kościoła i świata. Idą drogą wskazaną przez Nią, jako przez Przewodniczkę, i pragną upodabniać się do Niej jako do Wzoru.

1. Wzór Maryi – to przede wszystkim dopełniona miłością i nadzieją wiara w Boga i Bogu. aż do zawierzenia Mu bez reszty i całkowitego poświęcenia siebie Osobie i dziełu Chrystusa: „Oto ja służebnica Pańska. ..”.

2. Droga przez Nią wskazana – to posłuszeństwo wierze oparte na modlitewnym obcowaniu z tajemnicą Chrystusa jako Boga, który stał się Człowiekiem, potwierdzone świadectwem życia i podkreślone troską o obecność Chrystusa w życiu braci.

3. Naśladując Maryję jako Wzór i idąc Jej drogą, sodalisi wchodzą w głębię tajemnicy Wcielenia i Odkupienia, a tym samym w głąb tajemnicy Kościoła. Jednocześnie odnajdują w Maryi najbardziej osobisty dar Chrystusa dla każdego człowieka i odpowiadają również osobistym oddaniem i zawierzeniem. W ten sposób – wprowadzając Matkę Jezusa w głąb swojego życia wewnętrznego – sami wchodzą w pełny zasięg Jej macierzyńskiej miłości, kierującej wszystkich do Jej Syna.

4. Uroczystym wyrazem takiej postawy i drogi duchowej sodalisów jest ślubowanie sodalicyjne, w którym przyjmując Maryję jako swą Matkę i Panią, oddają się Jej całkowicie jako słudzy i dzieci.

5. Natomiast praktycznym jej znakiem jest hymn sodalicyjny „Błękitne rozwińmy sztandary” i pozdrowienie sodalicyjne: „Nos cum Prole Pia – benedicat Virgo Maria”.

 

B. Wezwanie „ad Jesum” znajduje u sodalisów wyraz przede wszystkim:

1. W skupieniu się na tajemnicy Kościoła jako Ludu Bożego, Mistycznego Ciała Chrystusa. Tajemnica ta – ucząc sodalisów, że nie tylko należą do Kościoła, ale są Kościołem – stanowi punkt centralny życia duchowego Sodalicji i drogowskaz w jej działaniu.

a. W stałej świadomości uczestniczenia w potrójnej posłudze Chrystusa przez:

b. autentyczne przyjęcie Ewangelii, świadczenie o Jej prawdzie całym życiem oraz głoszenie Jej słowem i czynem (posługa prorocka),

c. ofiarowanie Bogu siebie samych i całego świata w nieustannej łączności z ofiarą Chrystusa (posługa kapłańska),

d. panowanie nad sobą, służbę Chrystusowi w braciach, przywracanie właściwego znaczenia i wartości wszystkim sprawom i dziedzinom życia (posługa królewska).

2. Uczestnicząc w tej potrójnej posłudze Chrystusa, sodalisi realizują Jego wezwanie do świętości własnej i uświęcania bliźnich.

 

IV.

Charakter i zakres działalności Sodalicji wiąże się ze specyficznym powołaniem każdego sodalisa do apostolstwa w świecie. Oznacza to, że włączeni także w małą rzeczywistbość doczesną, podejmują z pełną gotowością i ofiarą, w sposób twórczy i odpowiedzialny, wyzwania stawiane przez współczesną cywilizację we wszystkich jej dziedzinach, w pełnym poczuciu współodpowiedzialności za Kościół.

 

ZADANIA SODALICJI

 

1. Podwójny cel: formowanie członków na wzór Maryi i w specjalnej z Nią łączności oraz odpowiedzialności za Kościół i uświęcenie świata, wytycza Sodalicji dwa kierunki działalności:

a) Pracę formacyjną i samowychowawczą prowadzoną w zespołach, obejmującą rozwój osobowości oraz dążenie do świętości wszystkich jej członków.

b) Działalność apostolską podejmowaną zespołowo lub indywidualnie, m. in. w ramach struktur Kościoła, a szczególnie w parafiach, w zespołach synodalnych, w duszpasterstwach specjalistycznych.

 

2. Na płaszczyźnie „świata” – wobec współczesnej laicyzacji życia, chaosu pojęć moralnych i negatywnych postaw wobec Kościoła – na plan pierwszy wysuwają się obowiązki:

a) Nowej ewangelizacji i umiejętnej obrony Kościoła.

b) Troski o zachowanie i rozwój wartości chrześcijańskich w kulturze polskiej oraz przekazywanie nowemu pokoleniu tego wszystkiego, co Naród w ciągu historii wniósł i wnosi w rozwój człowieka i jego człowieczeństwa.

 

We wszystkich dziedzinach życia Sodalicja zwraca szczególną uwagę na sprawy rodziny, młodzieży i wychowania jako podstawowe dla życia Kościoła, Narodu i społeczeństwa.

 

FORMACJA SODALICYJNA

I.

Proces formacji w Sodalicji Mariańskiej obejmuje całą osobę człowieka (formacja integralna):

a)Podstawę jego na płaszczyźnie naturalnej stanowi harmonijne dojrzewanie osobowości, tzn. sfery intelektualnej, wolitywnej i emocjonalnej. Wyraża się ono w kształtowaniu zwartego systemu wartości oraz postawy dawcy i twórcy jako zasadniczych postaw życiowych. Czynnikiem szczególnie ważnym w tym procesie jest rozwijanie miłości oraz potrzeby dobra, prawdy i właściwie rozumianej wolności.

b)Punktem dojścia jest doskonałość chrześcijańska, którą u sodalisów cechuje szczególnie głębokie życie tajemnicą Kościoła na wzór Maryi i w pełnym Jej zawierzeniu.

 

II.

W tak uformowanej formacji trzeba zwracać specjalną uwagę na:

a)Harmonijne łączenie życia modlitwy z aktywnością zewnętrzną.

b)Kształtowanie „postaw otwartych” wobec problemów współczesnego świata, a szczególnie wobec własnego kraju i narodu.

c)Kształtowanie postaw społecznych: umiejętności dostrzegania i wychodzenia na przeciw potrzebom innych, współdziałania w dobrych poczynaniach i współpracy organizującej szerokie kręgi życia.

 

III.

Syntezę wszystkich wątków formacji sodalicyjnej stanowi postawa służby wobec Kościoła, świata, bliźniego. Najgłębszym jej źródłem jest naśladowanie Maryi, Służebnicy Pańskiej, w każdej sytuacji i w każdym momencie życia.

 

IV.

Podwójny kierunek pracy sodalicyjnej – wewnętrznej i na zewnątrz – oraz zasada formacji integralnej wymagają stosowania różnych sposobów, dróg:

A. W pracy wewnętrznej podstawową zasadą jest samowychowanie i samokształcenie prowadzone indywidualnie lub zespołowo.

1. Indywidualna praca nad sobą opiera się na: głębokim życiu sakramentalnym z możliwie codziennym udziałem we Mszy św., codziennej lekturze Pisma św. i rozmyślaniu, modlitwie do Najświętszej Maryi Panny (m. in. różaniec, Anioł Pański, Apel Jasnogórski), systematycznej lekturze religijnej oraz poświęconej problemom osobowego rozwoju człowieka, praktyce „dyscypliny dnia codziennego” (plan dnia, dokładne wypełnianie obowiązków, punktualność, rachunek sumienia). Zaleca się również obranie sobie stałego spowiednika.

2. Wspólnotowa praca samowychowawcza w ramach całej Sodalicji lub poszczególnych zespołów (sekcji), oparta jest na uczestnictwie we wspólnych zebraniach, Mszach św., nabożeństwach, dniach skupienia, w rekolekcjach ogólnych i zamkniętych, o ile możności w „Ćwiczeniach duchownych” św. Ignacego Loyoli. Służą jej również: wspólna lektura Pisma św. , konferencjo i dyskusje na tematy religijne, światopoglądowe i wychowawcze, wymiana doświadczeń i refleksji oraz tzw. „rewizja życia” w specjalnych zespołach życia wewnętrznego. Duże korzyści przynoszą także obozy formacyjne i pielgrzymki.

3. Praca samokształceniowa odbywa się w ramach sekcji, grup zawodowych, kursów kandydackich i instruktorskich oraz studiów w oparciu o Instytuty i Wydziały teologiczne. Obejmuje podstawy filozofii chrześcijańskiej i teologii, Pisma św. oraz katolickiej nauki społecznej. Szczególnym obowiązkiem jest dokładna znajomość głównych dokumentów Soboru Watykańskiego II i posoborowego nauczania Magisterium Kościoła, Katechizmu Kościoła Katolickiego, a także polskich synodów diecezjalnych i plenarnych.

 

B. W pracach „na zewnątrz” stosowane metody zależą od rodzaju wykonywanych zadań (wychowawczych, charytatywnych, społecznych i innych) . Samo jednak podejmowanie tych zadań i „dorastanie” do nich jest już doskonalą drogą formacji zarówno indywidualnej, jak zespołowej. Towarzyszy temu świadomość, iż obok apostolstwa czynu, słowa, modlitwy i cierpienia -„świadectwo życia” najsilniej oddziałuje na drugich.